Wydawca treści
Lasy regionu
Drzewostany na terenie RDLP w Olsztynie charakteryzują się bardzo dużym zróżnicowaniem. Wynika to przede wszystkim z historii geomorfologicznej związanej ze wszystkimi zlodowaceniami występującymi na terenie naszego kraju.
Drzewostany na terenie RDLP w Olsztynie charakteryzują się bardzo dużym zróżnicowaniem. Wynika to przede wszystkim z historii geomorfologicznej związanej ze wszystkimi zlodowaceniami występującymi na terenie naszego kraju.
Północna część zasięgu administracyjnego olsztyńskiej dyrekcji jest bardziej urozmaicona. Z powodu większej ilości opadów i żyźniejszych gleb, głównie pochodzenia polodowcowego, występują tu drzewostany liściaste i mieszane.
Część środkowa charakteryzuje się nieco słabszymi siedliskami, które powstały na terenach moren czołowych oraz z materiałów międzymorenowych. W tej części dominują siedliska borowe świeże. Jednak w pasie od Miłomłyna do Strzałowa znajdują się największe kompleksy leśne Lasów Taborskich, Puszczy Napiwodzko - Ramuckiej i Puszczy Piskiej ( w części administrowanej przez RDLP w Olsztynie ) oraz najbardziej urokliwe krajobrazowo tereny leśne przeplatane licznymi jeziorami.
Najbardziej na południe wysuniętą część RDLP Olsztyn charakteryzują siedliska i zbiorowiska roślinne typowe dla terenów będących niegdyś rozlewiskami wód polodowcowych. Fakt ten decyduje dziś o składzie gatunkowym drzewostanów, gdzie niepodzielnie panuje sosna oraz brzoza - gatunki najmniej wymagające co do żyzności gleby.
KLIMAT
Duże zróżnicowanie drzewostanów wynika również z tego, że na obszarze RDLP klimat kontynentalny ściera się z klimatem atlantyckim i dlatego też znajdziemy tutaj fragmenty drzewostanów typowych dla obszarów borealnych jak i drzewostany charakterystyczne dla terenu Pomorza.
Cechy klimatu na terenie RDLP w Olsztynie:
- ilość opadów rocznych 500 mm - 634 mm,
- średnia temperatura 7,0 - 7,7oC,
- okres wegetacji wynosi od 190 dni do 200 dni.
GLEBY I SIEDLISKA
Pod względem gatunku panującego w drzewostanach, lasy olsztyńskie można podzielić na trzy rejony. Największy z nich, obejmujący Kurpie oraz południowe części Warmii, Mazur, to rejon z drzewostanami sosnowymi. W części północnej przeważają dąb i świerk pospolity. W zachodniej części występuje buk. W ujęciu statystycznym gatunkiem dominującym w olsztyńskich lasach jest sosna. Pozostałe gatunki zajmują:
- Brz - 10%,
- Db, Kl, Wz, Js - 8%,
- Ol, Św - po 6%,
- Bk - 4%.
Najnowsze aktualności
Bardzo rzadka roślina - zaraza wielka (Orobanche elatior) odnaleziona na odtwarzanych w Nadleśnictwie Strzałowo murawach kserotermicznych.
Bardzo rzadka roślina - zaraza wielka (Orobanche elatior) odnaleziona na odtwarzanych w Nadleśnictwie Strzałowo murawach kserotermicznych.
Chaber driakiewnik - żywiciel zarazy
W trakcie szkolenia z zakresu ochrony różnorodności gatunkowej roślin prowadzonego na terenie N-ctwa Strzałowo dla pracowników Nadleśnictwa Szczytno odnaleziono bardzo rzadką roślinę. Odkrycia dokonali pracownicy N-ctwa Szczytno, natomiast oznaczenia dokonał autor tej notatki.
Zaraza wielka to bezzieleniowa roślina pasożytnicza z rodziny zarazowatych. Jest pasożytem korzeniowym żyjącym pod ziemią i z rośliny żywicielskiej za pomocą specjalnie przystosowanych ssawek pobiera rozpuszczone w wodzie sole mineralne oraz związki organiczne. Ponieważ zarazy korzystają z zasobów pokarmowych innej rośliny wobec tego nie muszą w skomplikowanym systemie fotosyntezy produkować chlorofilu. W celu reprodukcji i zachowania gatunku wytwarzają tylko nadziemny bezzieleniowy pęd, na którym są kwiaty i zredukowane do niewielkich brązowych łusek liście. Nasiona zarazy kiełkują tylko wtedy, jeżeli znajdą się w pobliżu rośliny żywicielskiej. Zdaniem polskich naukowców zaraza wielka pasożytuje wyłącznie na chabrze driakiewniku (Centaurea scabiosa). Odnalezione w Nadleśnictwie Strzałowo dwa pędy zarazy wielkiej rosły rzeczywiście w pobliżu wyżej wymienionego gatunku chabra.
Zaraza wielka w Polsce występuje bardzo rzadko. Według najnowszej Czerwonej listy roślin zagrożonych w Polsce od 2016 roku przyznano jej kategorię EN co oznacza, że gatunek ten uznano za zagrożony wymarciem. Według danych zawartych w Atlasie rozmieszczenia roślin naczyniowych Polski autorstwa A. i M. Zając 2001 roku zarazę wielką stwierdzono na nie więcej niż 100 stanowiskach (dane te zawierają również informacje historyczne). Natomiast wg „Klucza do oznaczania roślin naczyniowych" L. Rutkowskiego z 2011 liczba stanowisk tego gatunku w Polsce mieści się w zakresie od 1 do 10. Jaka jest rzeczywiście jej liczebność naprawdę nie wiadomo.
Wiadomo natomiast na pewno, że zabiegi związane z odtwarzaniem muraw kserotermicznych i niewielkich płatów świetlistych dąbrów prowadzone na terenie Nadleśnictwa Strzałowo przynoszą ewidentne efekty między innymi w postaci pojawiania się bardzo rzadkich i cennych przyrodniczo gatunków roślin.
